دکتر محسن رضوی، فوق تخصص بیماری های خونی
ورزش، یک فعالیت جسمانی است که همواره کمک موثری برای ایجاد و حفظ تعادل عصبی رضایتبخش می‌کند که همه و به‌ویژه بیماران به آن نیاز دارند و در بسیاری از موارد، ورزش در حکم آرام‌بخشی است که کمتر دارویی به پای آن می‌رسد. ورزش موجب بازگشت اعتماد به نفس می‌شود، بیمار شفا یافته به یاری ورزش، حس اعتماد به نفس خود را باز می‌یابد. در واقع بیمار با ورزش به خود و دیگران ثابت می‌کند که هنوز توانایی انجام کارهای خود را دارد.
در این میان بیماران خاص از جمله بیماران مبتلا به انواع تالاسمی نیز نیازمند ورزش کردن هستند اما به دلیل شرایط ویژه این گروه از بیماران، ورزش کردن بایدها و نبایدهایی دارد .
بیماری تالاسمی، یک بیماری خونی ارثی است که بدن انسان به واسطه نداشتن یک ژن خاص، توانایی سنتز یا ساختن هموگلوبین کافی خون را ندارد و دچار کمبودی از میزان هموگلوبین می‌شود.
پیاده‌روی یک ورزش عمومی توصیه شده به بیماران تالاسمی اینترمدیا و ماژور است که علاوه بر حفظ روحیه، این فواید را نیز دارد:
- استحکام استخوان‌ها را که به لحاظ ذات بیماری، کم‌خونی و عوارض درمان دچار پوکی می‌شوند را تقویت می‌کند و از شکستگی‌های نابهنگام پیشگیری می‌کند.
- پوزیشن بدن را سرپا نگه می‌دارد.
- از توزیع غلط چربی در بدن جلوگیری می‌کند.
- قوام بافت عضلانی را حفظ می‌کند و مانع از تحلیل رفتن آنها می‌شود.
بیماران تالاسمی ماژور از بعد از سنین میانسالی، عموما توانمندی‌های فیزیکی‌شان به حدی کاهش پیدا می‌کند که قادر به حتی انجام ورزش‌های معمولی نیز نیستند و فقط می‌توانند ورزش‌های خفیفی انجام دهند. ورزش‌هایی مانند پیاده‌روی ملایم، شنا و دوچرخه سواری برای این بیماران توصیه می‌شود .
عموم مبتلایان به تالاسمی ماژور یعنی حدود ۸۰ درصد آنها، نباید ورزش‌های سنگین انجام دهند. اما ورزش‌های هوازی متعارف مانند پیاده‌روی، شنا و دوچرخه سواری حتما برای کمک به این بیماران خوب است.
