گفت‌و‌گو با حسین رضایی، قهرمان پیوندی کشور که دیالیز و سرطان را از سر گذراند

به ورزش مدیونم

همه قصه‌اش را شاید بشود در همین چهار جمله کوتاه خلاصه کرد: «دیالیز شدم، پیوند شدم، سرطان گرفتم و شفا یافتم»، اما همه ماجرا به این آسانی‌ها نیست. آنچه گذر عمر برای حسین رضایی ۲۹ ساله به ارمغان آورد شاید برای کمتر کسی در زندگی پیش آمده باشد. ورزشکار جوانی که گرچه بیمارهای مختلفی را از سر گذراند، اما از پا نیفتاد و حال به‌عنوان منتخب تیم پیوند اعضای کشور راهی مسابقات بین‌المللی انگلیس است.

حسین رضایی متولد سال ۱۳۶۸ و اهل شهرستان اهر در استان آذربایجان شرقی است؛ عاشق ورزش، آن هم از کودکی. از بدمینتون گرفته تا دویدن، از تکواندو تا… . می‌گوید: «عاشق تحرک بودم، آن‌قدر که سرد و گرم هوا را متوجه نمی‌شدم. شاید همین هم باعث می‌شد زیاد سرما بخورم.»

گرچه سرماخوردگی‌های حسین در آن سن و سال چیز عجیب و غریبی نبود، اما کادرِ درمانی شهر نه ‌چندان بزرگ اهر، راه خوبی را برای درمان سرماخوردگی ساده او انتخاب نکردند. حسین می‌گوید: «هر بار که سرما می‌خوردم، دگزا تزریق می‌کردند، این‌جوری گرچه زودتر حالم خوب می‌شد و منِ مشتاق ورزش را خوشحال‌تر می‌کرد. چون زودتر می‌توانستم به بازی و ورزش برگردم، اما عوارض بدی در پی داشت.»

حسین رضایی ۱۱ ساله بود که کلیه‌هایش را از دست داد. بعدها پزشکان به او گفتند که تزریق این آمپول در آن سن به کلیه‌هایش آسیب جدی زده است. در آن زمان او به‌صورت جدی بدمینتون تمرین می‌کرد و موفق شده بود در این حوزه مقام‌های خوبی به دست آورد؛ اما از دست دادن کلیه برای یک نوجوان ۱۱ ساله و دیالیز، آن‌چنان سنگین بود که او را از ورزش جدا انداخت.

او در سال ۸۱ پیوند کلیه شد و گرچه این پیوند موفقیت‌آمیز بود، اما بدنش به دلیل مشکلاتی که از سر گذرانده بود افت کرد.

رضایی می‌گوید: «به دور از چشم خانواده ورزش می‌کردم. یادم هست که بعد از پیوند توی اتاق بیمارستان توپ‌بازی می‌کردم. خانواده‌ام دائم هشدار می‌دادند که ورزش نکنم. می‌ترسیدند بدنم آسیبی ببیند؛ اما من عاشق ورزش بودم. می‌دیدم هم سن و سال‌هایم رشد می‌کنند و تحرک دارند، من هم دلم می‌خواست بازی کنم و تحرک داشته باشم. حتی بعد از مرخص شدن از بیمارستان دویدن را شروع کردم، اما امیدی نداشتم که دوباره بتوانم ورزش حرفه‌ای را آغاز کنم، تا اینکه با فدراسیون بیماران خاص و پیوند اعضا آشنا شدم، دیدم خیلی خوب کار می‌کنند و حتی اعزام به مسابقات جهانی دارند. این در حالی بود که در آن زمان خودم را باخته بودم. به این فدراسیون پیوستم و یادم هست با تمرین‌هایی که آن زمان انجام می‌دادم توانستم نخستین مدال طلای پیوند اعضا را در آفریقا جنوبی در سال ۲۰۱۳ به دست آورم. بعد از ۲ سال در آرژانتین طلا آوردم و در سال ۲۰۱۷ نیز در اسپانیا طلا گرفتم.»

همه‌چیز خوب پیش می‌رفت و حسین رضایی ۲۸ ساله مورد توجه همه قرار می‌گرفت و تقدیر و تشویق می‌شد؛ اما در همین حین و بین علائمی در بدنش مشاهده کرد که خبر از خان دیگری در زندگی‌اش می‌داد.

او می‌گوید: «۲ هفته بعد از اینکه از اسپانیا برگشتم، علائمی در بدنم مشاهده کردم که نرمال نبود؛ خونریزی و خستگی؛ بعد از چند آزمایش دیدم مشکل سرطان بدخیم لنفوم روده دارم.»

پزشکان به او گفتند داروهای پیوند، خطر ابتلا به سرطان را افزایش داده و دلیل بیماری‌اش را همین موضوع عنوان کردند. وضعیت عجیبی بود؛ نمی‌دانست از مدال طلای جهانی‌اش خوشحال باشد یا از این بیماری که تازه سر در آورده بود و جانش را می‌گرفت. پزشکان به او گفتند وقت چندانی ندارد؛ ۲ یا شاید ۳ ماه و چون قرص‌های پیوند با داروهای شیمی‌درمانی تداخل داشت مجبور به قطع قرص‌های پیوند نیز شد.

شیمی‌درمانی و تحمل خبر سنگینی که در مورد وقت کمش برای ادامه زندگی شنیده بود این مرد جوان را بیش از پیش در وضعیت عجیبی قرار داده بود.

رضایی با اشاره به این خاطرات می‌گوید: «من مدیون فدراسیون ورزشی بیماران خاص و پیوند اعضا هستم چراکه هر وقت ناامید می‌شدم، مراسمی پیش می‌آمد؛ تجلیل از قهرمانان استان یا پخش زنده تلویزیونی که خودش باعث می‌شد من به زندگی امیدوار شوم.»

او اما در مدت بیماری و شیمی‌درمانی نیز خود را از ورزش جدا نکرد و با اینکه در این مدت شیمی‌درمانی قوی روی او صورت می‌گرفت، رفتن به ورزشگاه و تمرین ورزشی را هم از یاد نمی‌برد.

مکثی می‌کند؛ گویا از یادآوری خاطراتش احساساتی شده؛ می‌گوید: «بعد از هشتمین جلسه شیمی درمانی، MRI دادم تا ببینیم سرطانم چقدر پیشرفت کرده که متوجه شدیم پاک پاک شده‌ام. هیچ‌کس باورش نمی‌شد. من این را از ورزش می‌دانم و گمان می‌کنم هدف و قصد اصلی فدراسیون ورزشی بیماران خاص و پیوند اعضا نیز برای این بیماران همین است. امید به زندگی، نیفتادن در اسارت ناامیدی، بیرون آمدن از خانه و تلاش برای زندگی بهتر. شاید همه این اهداف در زندگی من به‌نوعی متبلور شد.»

او ادامه می‌دهد: «در این میان البته خانواده‌ام نقش مهمی داشتند و کمک‌های فراوانی برای زندگی و اهدافم کردند، گرچه همیشه نگران بودند، همین اشتیاق من به ورزش برای سلامتی‌ام مضر باشد.»

رضایی در ادامه می‌گوید: «من به موضوع ورزش در میان بیماران، به‌خصوص بیماران پیوند کلیه، مثل دارو نگاه می‌کنم و از این نظر لازم می‌دانم در بین خانواده‌ها فرهنگ‌سازی شود، چون اغلب خانواده‌ها زیر بار ورزش ما نمی‌روند و آن را برای امثال من مضر می‌دانند؛ به همین دلیل انتظار داریم که فدراسیون در این زمینه فرهنگ‌سازی لازم را انجام دهد و این آگاهی را به خانواده‌ها بدهد که ورزش نه‌تنها به بیماران آسیب نمی‌زند که می‌تواند به‌سلامتی و رشد اجتماعی آن‌ها کمک کند.»

حالا پس از این بهبودی و در پی به دست آوردن قهرمانی کشور در رشته بدمینتون، حسین رضایی، فارغ‌التحصیل کارشناسی ارشد مهندسی شیمی، قصد دارد در المپیک انگلیس مقام بیاورد. او می‌گوید: «قصد دارم به قولی که به خانم فاطمه هاشمی دادم عمل کنم و طلای مسابقات انگلستان را هم به دست آورم.»