این بیماری نوعی لوسمی با سرعت رشد کند است که بر رشد لنفوسیت‌های نوع B اثر می‌گذارد. این لنفوسیت‌ها (که به سلول‌های B نیز شناخته می‌شوند) سلول‌های سفید تخصص‌یافته خون‌اند.
این سلول‌ها در شرایط عادی , ایمونوگلوبولین (یا نوعی پادتن ) تولید می‌کنند که بدن را در برابر عفونت و بیماری کمک کرده و از آن محافظت می‌کنند.
در افراد مبتلابه این نوع لوسمی , لنفوسیت‌ها دستخوش تغییرات بدخیم ( سرطانی) شده و به سلول‌های لوسمی تبدیل می‌شوند.
نکته مهمی که باید در اینجا بر آن تأکید شود , این است که این بیماری در بسیاری از افراد , ماه‌ها و سال‌ها پابرجا باقی‌مانده و اگر تأثیری هم داشته باشد , تأثیر آن بر شیوه زندگی یا سلامت عمومی افراد ناچیز است. تقریباً ۳۰ درصد افرادی که این نوع بیماری در آنها تشخیص داده‌شده است , به هیچ درمانی نیاز ندارند و علی‌رغم این تشخیص می‌توانند تا ده سال یا بیشتر به زندگی خود ادامه دهند.
در باقی افراد , سلول‌های لوسمی به‌گونه‌ای غیرقابل‌کنترل تکثیر یافته , بیشتر از حد مورد انتظار زندگی طولانی داشته و در مغز استخوان , جریان خون , گره‌ها (یا غده‌های) لنفاوی ,طحال و دیگر نقاط بدن تجمع می‌کنند. این سلول‌ها غیرعادی بوده و بدین‌جهت نمی‌توانند درست به وظایف خود عمل کنند.
با گذشت زمان, تعداد بیشتری از لنفوسیت‌ها در مغز استخوان ازدحام پیداکرده و در کار تولید سلول‌های طبیعی خون اختلال ایجاد می‌کنند.
مغز استخوان قادر به تولید کافی سلول‌های قرمز, سلول‌های سفید طبیعی و پلاکت‌ها نبوده و باعث می‌شود افرادی که مبتلابه لوسمی مزمن لنفوسیتی می‌باشند, به‌آسانی مستعد کم‌خونی, عفونت‌های رایج و خون‌مردگی و خونریزی شوند.
سلول‌های قرمز و پلاکت‌های موجود در گردش خون نیز در اثر پروتئین‌های غیرعادی ساخته‌شده توسط سلول‌های لوسمی آسیب‌پذیر می‌گردند.
لوسمی مزمن لنفوسیتی روندی آرام داشته و طی ماه‌ها و سال‌ها به کندی پیش می‌رود. اکثر مردم, اولین بار که مورد تشخیص قرار می‌گیرند, هیچ نشانه‌ای از این نوع بیماری را در خود نمی‌بینند.
در این موارد, مردم اغلب تا مدت‌ها هیچ‌گونه درمانی نیاز ندارند, مگر چک آپ‌ها یا تست‌های جامع دوره‌ای و منظم, که پزشک تجویز می‌کند تا سلامتی آنها با دقت تمام مشخص گردد. در دیگر موارد, شورا پس از تشخیص بیماری, درمان باید انجام پذیرد.
برای کسب اطلاعات بیشتر در این زمینه به لینک زیر مراجعه کنید:
www.cancervic.org.au
